Czas nas uczy pokory

Chorowanie uczy cierpliwości, a czas nas uczy pokory. Dwóch cech, które moim zdaniem nie są w cenie w dzisiejszych czasach. Bo dzisiejszy świat potrzebuje wszystkiego jak najszybciej wręcz natychmiast. Przykładowo: chcesz schudnąć zażyj pastylkę i zaraz schudniesz, masz grypę weź proszek, a przeziębienie zniknie jak ręką odjął... Wszystko dzieje się już, teraz, w tej chwili! Szybko i do przodu!!!

Źródło: http://sweeciak.pl/2011/05/24/kto-kradnie-moj-czas

A jak nie to duży klops. I ja z tym klopsem się teraz mierzę... Chciałabym by już, szybko minął ten trudny czas. Chciałabym już jutro wrócić do pracy, pójść na zakupy do centrum handlowego, nie stresując się tym, że mnie ktoś zarazi - jeździć autobusem... Ale póki co żadna z reklam nie daje mi rozwiązania jak przyspieszyć czas... Nikt też nie reklamuje szybkiego lekarstwa na raka. Co więcej wszystko musi odbywać się w ściśle określonym tempie. Kroplówki muszą lecieć ustaloną liczbę godzin i nie można ich przyspieszyć, bo mogą się pojawić dodatkowe skutki uboczne. Odbudowywanie białych krwinek musi trwać w moim przypadku 5 dni, a po tych 5 dniach muszę odczekać 72 godziny, by przyjmować chemię i nie można tego przyspieszyć. Więc z coraz większą pokorą cieszę się z tego, że z każdym kolejnym dniem jestem bliżej końca, pomimo tego, że ten koniec trochę ucieka. Dodatkowo jestem też pod wrażeniem działania naszego umysłu, bo z każdą kolejną godziną coraz mniej pamiętam o tych wszystkich trudnych chwilach, które są już za mną i mam coraz więcej sił, by zmierzyć się połówkowym kursem, którego 2 dzień będzie już za tydzień.